Welke soorten beton zijn er?

Gewapend beton

De wapening bij gewapend beton bestaat uit ronde stalen staven die ervoor zorgen dat het bouwwerk bestand is tegen trekkrachten. Hierdoor wordt scheurvorming beperkt. Op dit procedé werd in 1867 door de Fransman Joseph Monier een patent verkregen. Het met staal wapenen van beton kan omdat de thermische uitzettingscoëfficiënt van staal gelijk is aan die van beton. De wapeningsstaven zijn voorzien van ribbels (verbeterde kleef) om het staal en het beton optimaal te laten hechten. Het beton beschermt de stalen staven tegen roesten. Bij onvoldoende dekking van de wapening in het beton, gaat deze roesten. Hierdoor ontstaat betonrot. Het is
herkenbaar aan de roestvlekken aan de oppervlakte van het beton. De steeds dikker wordende roestlaag drukt uiteindelijk het omliggende beton weg waardoor dit afbrokkelt. Betonrot wordt vooral veroorzaakt door carbonatatie en insijpeling van vocht en chloorionen, afkomstig uit bijvoorbeeld strooizout.

Vezelversterkt beton

Een composiet van beton met staalvezels, kunststofvezels, glasvezels, koolstofvezels (carbon), textiel of een combinatie van bijvoorbeeld staal- en kunststofvezels wordt vezelversterkt beton genoemd. De vezels worden tijdens het mengen van de grondstoffen van het beton door de betoncentrale toegevoegd.
Over het algemeen heeft vezelversterkt beton een hogere treksterkte (buigsterkte), minder scheurvorming (ook bij hardend beton), een hogere bestandheid tegen slijtage, een betere waterdichtheid (kleinere capillaire werking en lagere permeabiliteit) en vergroot de brandwerendheid. De vezels zijn meestal dun en klein (afhankelijk van het vezelmateriaal en de toepassing) en zijn meestal willekeurig verdeeld in het beton.
Het gebruik van staalvezel is aangewezen om een grote trek- en splijtsterkte te bekomen.

Zelfverdichtend beton (ZVB)

Zelfverdichtend beton wordt tegenwoordig toegepast in de prefab betonindustrie. Door de vloeibaarheid van het materiaal is een hoge wapeningsdichtheid mogelijk. Nauwe ruimtes tussen het wapeningsstaal worden goed gevuld en grindnesten en waterafscheiding komen niet voor. Ook kleine profileringen in het oppervlak zijn met zelfverdichtend beton te storten. Bekistingen met beperkte toegankelijkheid of grote hoogtes vormen geen probleem. Ook is er minder slijtage van de bekisting door het ontbreken van trilapparatuur.
ZVB valt in principe onder de normale betonvoorschriften en past binnen de sterkteklassen en eisen omtrent duurzaamheid in NEN-EN 206. De vloeibaarheid wordt uitgedrukt in de consistentieklassen:

• SF1: Zeer vloeibaar
• SF2: Zelfverdichtend

Om deze te realiseren worden speciale hulpstoffen (superplastificeerders) toegepast. Anders dan traditionele betonmortel kan ZVB ook worden beoordeeld op viscositeit (stroperigheid), risico op blokkering tussen de wapening en de stabiliteit van het mengsel. Bij een te hoge vloeibaarheid treedt ontmenging op omdat dan alle zware deeltjes zinken.